CALENDARIO DE CELEBRACIONES EN LA CATEDRAL BASÍLICA DE SAN
MARTÍN DE TOURS PARA EL MES DE OCTUBRFE
Día 20 de octubre del 2024
Canonización en Roma de San Juan Jacobo Fernández, nuestro beato
diocesano de Carballeda de Cea.
JUAN JACOBO FERNÁNDEZ,
UN SANTO DA NOSA TERRA
Os mártires de Damasco eran sete frades franciscanos españois: entre
eles Juan Jacobo Fernández, nacido en
Carballeda de Cea (Ourense) el 29 de xullo de 1808 (†52 años). Tamén un
franciscano austríaco e tres irmáns laicos maronitas. Os mártires de Damasco
foron beatificados polo Papa Pío XI o 10-10-1926, A súa festa celébrase o día
10 de xullo. Agora, o papa Francisco, despois de case un século aprobou a súa
canonización, prevista para o próximo 20 de outubro do 2024..
Os relixiosos franciscanos, fillos de san Francisco de Asís, son os
custodios dos Santos Lugares. Francisco no ano en 1219 predicara o Evanxeo ao
sultán de Exipto. Ó longo dos séculos, os franciscanos de Terra Santa ten
sufrido masacres, acosos e expulsións, pero o seu amor pola terra de Xesús nunca fraqueou. En
xullo do 1860 afrontaron en Damasco unha sanguenta persecución por parte de
musulmáns drusos.
Púxose fin a esta situación no tratado de París do ano 1856. Nese tratado
recoñecíase, por primeira vez na historia, a Turquía como potencia, coa mesma
personalidade xurídica que a dos estados cristiáns. Consecuentemente o sultán
viuse na obriga de recoñecer a liberdade de culto para calquera comunidade
relixiosa residente no seu país.
Os musulmáns interpretaron este xesto coma un insulto ao
Corán, po lo que incitaron aos seus
correlixionarios a reaccionar contra as políticas do sultán. Dende as
montañas do Líbano os musulmáns podían tramar calquera cousa contra os
cristiáns, a pesares de que o gobernador
xeneral, Abd-el-Kader, residente en Beirut, prometéralles aos bispos unha defensa
xusta. Para iso armou a 1.200 soldados que foran capaces de defender aos
cristiáns das liortas. Pero antes de que tiveran tempo de acudirlles, produciuse
unha tremenda carnicería.
Na véspera do 9 de xullo do 1860, presentíase que algo grave ía a suceder.
Chegaban palabras incendiarias das mesquitas. Grupos sospeitosos de drusos e
musulmáns recorrían as rúas do barrio cristián, cantando: “¡Que doce é masacrar
aos cristiáns!”. Facían cruces no chan e obrigaban aos cristiáns a pisalas;
colgaban cruces do pescozo dos cas e obrigaban aos cristiáns a axeonllarse e
adorar aos cadelos.
Pasou o mediodía do 9 de xuño cando, de repente, unha turba enfurecida
botouse ás rúas. O gobernador Abd-el-Kader apresurouse e tratou de poñer a
salvo o maior número de católicos no seu pazo. Moitos salváronse. Pero o
superior dos franciscanos no tivo a precaución de refuxiarse no pazo do emir,
pensando que os muros sólidos do seu convento eran suficientes para
salvagardarse el e os seus. Un xudeu, servidor da casa, traizoounos,
abríndolles unha porta por detrás do convento aos sanguinarios musulmáns.
Os relixiosos franciscanos, fillos de san Francisco de Asís, son os
custodios dos Santos Lugares. Francisco no ano en 1219 predicara o Evanxeo ao
sultán de Exipto. Ó longo dos séculos, os franciscanos de Terra Santa ten
sufrido masacres, acosos e expulsións, pero o seu amor pola terra de Xesús nunca fraqueou. En
xullo do 1860 afrontaron en Damasco unha sanguenta persecución por parte de
musulmáns drusos.
Púxose fin a esta situación no tratado de París do ano 1856. Nese tratado
recoñecíase, por primeira vez na historia, a Turquía como potencia, coa mesma
personalidade xurídica que a dos estados cristiáns. Consecuentemente o sultán
viuse na obriga de recoñecer a liberdade de culto para calquera comunidade
relixiosa residente no seu país.
Os musulmáns interpretaron este xesto coma un insulto ao
Corán, po lo que incitaron aos seus
correlixionarios a reaccionar contra as políticas do sultán. Dende as
montañas do Líbano os musulmáns podían tramar calquera cousa contra os
cristiáns, a pesares de que o gobernador
xeneral, Abd-el-Kader, residente en Beirut, prometéralles aos bispos unha defensa
xusta. Para iso armou a 1.200 soldados que foran capaces de defender aos
cristiáns das liortas. Pero antes de que tiveran tempo de acudirlles, produciuse
unha tremenda carnicería.
Na véspera do 9 de xullo do 1860, presentíase que algo grave ía a suceder.
Chegaban palabras incendiarias das mesquitas. Grupos sospeitosos de drusos e
musulmáns recorrían as rúas do barrio cristián, cantando: “¡Que doce é masacrar
aos cristiáns!”. Facían cruces no chan e obrigaban aos cristiáns a pisalas;
colgaban cruces do pescozo dos cas e obrigaban aos cristiáns a axeonllarse e
adorar aos cadelos.
Pasou o mediodía do 9 de xuño cando, de repente, unha turba enfurecida
botouse ás rúas. O gobernador Abd-el-Kader apresurouse e tratou de poñer a
salvo o maior número de católicos no seu pazo. Moitos salváronse. Pero o
superior dos franciscanos no tivo a precaución de refuxiarse no pazo do emir,
pensando que os muros sólidos do seu convento eran suficientes para
salvagardarse el e os seus. Un xudeu, servidor da casa, traizoounos,
abríndolles unha porta por detrás do convento aos sanguinarios musulmáns.
