domingo, 2 de febrero de 2020

Fiesta de la Presentación del Señor


Día 2 de febrero: Domingo.



PRESENTACIÓN DEL SEÑOR

LAS CANDELAS





Fiesta de la Presentación del Señor, llamada Hypapante por los griegos: cua­renta días después de Navidad, Jesús fue llevado al templo por María y José, y lo que pudo aparecer como cumplimiento de la ley mosaica se convirtió, en realidad, en un encuentro con el pueblo creyente y gozoso. Se manifestó, así, como luz para alumbrar a las naciones y gloria de su pueblo, Israel (elog. del Martirologio Romano). Las candelas pueden ser bendecidas con procesión o entrada so­lemne. Se encienden las candelas desde el principio, mientras se canta la antífona «Nuestro Señor llega con poder».





JORNADA DE LA VIDA CONSAGRADA



La Jornada de la Vida Consagrada se celebra en la fiesta en que se hace memoria de la presentación que María y José hicieron de Jesús en el templo «para ofrecerlo al Señor» (Lc 2, 22). En esta escena evangélica se revela el misterio de Jesús, el consagrado del Padre, que ha venido a este mundo para cumplir fielmente su voluntad (cf. Heb 10, 5-7). Simeón lo indica como «luz para iluminar a las gentes» (Lc 2, 32) y preanuncia con palabra profética la suprema entrega de Jesús al Padre y su victoria final (cf. Lc 2, 32-35). La Presentación de Jesús en el templo constituye así un icono elocuente de la donación total de la propia vida por quienes han sido llamados a reproducir en la Iglesia y en el mundo, mediante los consejos evangélicos, «los rasgos característicos de Jesús virgen, pobre y obediente» (Vita consecrata, n. 1).

Galería de Fotos:




viernes, 31 de enero de 2020

Fin de unha etapa na S. I. Catedral de Ourense



Fin de unha época na Catedral de Ourense

Fai para corenta anos que fun destinado polo Sr. Bispo D. Ángel Temiño Sainz para a S. I. Catedral. Podo falar do de antes, do de agora e, tamén, do que supoño vai vir despois. Constato con pena que no mes de febreiro comeza para este templo catedralicio e sede episcopal unha nova época. Vostedes saben que unha das misións dos Ss. Cóengos, e non a menos importante, é a de reunirse en coro para o rezo da liturxia das hora polas mañás, con Laudes, Misa coral e hora de terza, e polas tardes co rezo das Vésperas. Intercaladas entre esas horas ían mesturándose historietas de chocolates, de merendas e de tramas eclesiásticas e non tan eclesiásticas, e de xulepes... Pero pasou o tempo, chegaron as misas polas tardes, as labores do ensino, e suprimíronse as vésperas por mor de facilitar horarios aos cóengos implicados.

Cando eu cheguei a Catedral esta era a distribución do coro e maila obrigatoriedade do rezo coral. Pero o tempo seguiu pasando, e as mañás convertéronse no tempo máis propicio para toda clase de traballos eclesiásticos e civís, e non houbo máis remedio que suprimir Laudes, Misa de Coro e hora de terza, tódolos días da semana, exceptuados os domingos e festas de gardar. E nesta camiñamos, polo menos, uns quince anos.
Agora, como Deán da Catedral, tócame dar un paso máis, ben custoso por certo. Despois de consultar co Sr. Bispo e cos compañeiros de Cabido suprímese o rezo coral na Catedral tódolos domingos e festas de gardar, exceptuando as Vixilias e os solemnes Oficios da Semana Santa. E isto, preguntaranse Vostedes, ¿a que é motivado? Moitos dos Ss. Cóengos ten ao seu cargo parroquias, comunidades relixiosas ou o deber de moverse a distintas comunidades parroquiais que non poden ser atendidas polos seus respectivos párrocos. Por outra banda, o Código de Dereito Canónico dinos que para que haxa “quorum” fan falta, a lo menos, tres cóengos. E en moitas ocasións xa non estamos nin tres porque no lo impiden os nosos cometidos. E tamén engadiría que por dignidade na celebración da Liturxia das Horas e por respecto a mesma na comunidade orante. 
Fin de una época, documentada polas escrituras, cando menos do 1.122. Xa existía daquelas o Cabido catedralicio que tiña por misión principal, ente outras, o rezo da Liturxia das Horas. ¡Queira Deus que nun futuro non moi lonxe teñan que recuperar o camiño que polo de agora imos desandando!






domingo, 26 de enero de 2020

El domingo de la Palabra de Dios: 3º del tiempo ordinario



Carta apostólica del papa Francisco

APERUIT ILLIS 


"«Les abrió el entendimiento para comprender las Escrituras» (Lc 24,45). Es uno de los últimos gestos realizados por el Señor resucitado, antes de su Ascensión. Se les aparece a los discípulos mientras están reunidos, parte el pan con ellos y abre sus mentes para comprender la Sagrada Escritura. (cf. Lc 24,49)".


"La relación entre el Resucitado, la comunidad de creyentes y la Sagrada Escritura es intensamente vital para nuestra identidad. Si el Señor no nos introduce es imposible comprender en profundidad la Sagrada Escritura, pero lo contrario también es cierto: sin la Sagrada Escritura, los acontecimientos de la misión de Jesús y de su Iglesia en el mundo permanecen indescifrables. San Jerónimo escribió con verdad: «La ignorancia de las Escrituras es ignorancia de Cristo» (In Is., Prólogo: PL 24,17)". 


"Dedicar concretamente un domingo del Año litúrgico a la Palabra de Dios nos permite, sobre todo, hacer que la Iglesia reviva el gesto del Resucitado que abre también para nosotros el tesoro de su Palabra para que podamos anunciar por todo el mundo esta riqueza inagotable. En este sentido, me vienen a la memoria las enseñanzas de san Efrén: «¿Quién es capaz, Señor, de penetrar con su mente una sola de tus frases? Como el sediento que bebe de la fuente, mucho más es lo que dejamos que lo que tomamos. Porque la palabra del Señor presenta muy diversos aspectos, según la diversa capacidad de los que la estudian. El Señor pintó con multiplicidad de colores su palabra, para que todo el que la estudie pueda ver en ella lo que más le plazca. Escondió en su palabra variedad de tesoros, para que cada uno de nosotros pudiera enriquecerse en cualquiera de los puntos en que concentrar su reflexión» (Comentarios sobre el Diatésaron, 1,18)".

jueves, 23 de enero de 2020

Oración pola Unidade dos Cristiáns



Octavario pola Unidade dos Cristiáns



Do 18 ao 25 de xaneiro celébrase o Octavario pola Unidade dos Cristiáns. O Octavario recórdanos neste ano a necesidade que temos os cristiáns de unirnos para axudar a tantos inmigrantes que saen dos seus países de orixe e que son perseguidos pola súa fe ou polas súas ideas. Os cristiáns, que pertencemos ás diferentes nacións da Europa ca que eles soñan, non podemos pecharnos nos nosos egoísmos nin podemos ser  un antitestimonio para ese mundo, rexeitando a quen busca unha boa acollida que lle permita atopar solucións para os seus problemas. No século primeiro os habitantes de Malta “mostraron unha humanidade pouco común” con Paulo e cos seus acompañantes no naufraxio (Feit. 28, 2). 




Aos cristiáns que vivimos en Ourense, sexa cales sexan as siglas da nosa pertenza, isto da inmigración no Mediterráneo quedanos algo lonxe. Pero, si en Ourense non estamos unidos, teremos que preguntarnos cal podería ser o  motivo que nos levara a vencellarnos para ser testemuño de unión e boa acollida para aqueles que máilo precisan. Non estaría de máis que nos xuntaramos e falaramos uns cos outros para coñecernos, para respectarnos, para perdoarnos, para querernos e para ver que, en realidade, é máis o que nos une que o que nos serpara. Teremos que ir dando pasos nun ambietne de respecto e estima. Non esquezamos que “o camiño faise ó andar”.